De dijken om ons heen vertrouw ik blindelings. Ik denk er niet bij na dat een dijkdoorbraak nog eens zou kunnen gebeuren. Misschien als ik erbij was geweest en ik had moeten evacueren, misschien was de angst me dan onder de huid gekropen. Bij elke natuurramp moet ik ook altijd aan alle beesten denken, of ze zich wel kunnen redden. Ik las dat muizen goed kunnen zwemmen, dat wist ik niet. Op de Telpost verdiepte ik me in de dieren tijdens het hoge water in 1995; de treinreis van de koeien, het redden van de hazen, de opvang van de huisdieren. Dat heb ik samengevat in de worsteling van een zwemmend paard in het zand. Het angstige dier wat zijn plek moet verlaten en de koude watervlakte oversteekt vind ik een immens tragisch beeld. Het is alsof wij het beest in de steek laten. En dat refereert aan onze relatie met moeder aarde. De dieren op lange poten (foto) zijn geëvolueerd tot mangrove-wezens. Zij kunnen langer in wassend water blijven rondlopen. Kan niet anders of ik maak binnenkort een kameelkonijn dat tegen de droogte kan; altijd in oplossingen denken.
.
