Ria Roerdink

www.ria roerdink.nl

 

Ria Roerdink 05

En boven de aarde leven de woorden, 2008 / Sector Millingen, 2010 / Op Bivak, 2016

Op Bivak, 2016

 

En boven de aarde leven de woorden, 2008 / Sector Millingen, 2010


Dag 1:

24 juni 2010 Sector 6 Millingen Dag 1 Ria Roerdink

Onrust! Alles in beweging.
Hier heb ik over nagedacht, er omheen gekeken, mee gespeeld.
Maar nu is het anders; niet meer schrijven voor het begin.
Het lijkt  erop dat ik teruggeworpen word op mezelf.
Van tevoren kon ik nog een zekere afstand bewaren, toenadering zoeken.
Nu zit ik midden in het landschap op een geliefd uitkijkpunt;
lucht, water, aarde, mooi, maar het lijkt ontoegankelijker.
Alles is in beweging, dat klopt.
Boten snellen langs maar dragen nog geen geheimen.
Morgen is het anders, morgen kan ik ermee leven.

Eén uur van namen één uur van boten tellen.
De dag krijgt een ontknoping.
Het waarnemen lost de vragen op.
In het land getrokken, in het water.
Niet meer dan een notitie.
Niet minder dan een aanwezigheid.

Verwantschap met het verleden.
Dezelfde schepen, dezelfde namen.
Alleen groter, alleen sneller.
Een ander gezicht, dezelfde dromen.
Een getal, een aantal.
Vastgehouden.

Dag 4:

27 06 2010 Sector 06 Dag 4 Ria Roerdink Millingen aan de Rijn, 22.04.55 u.

Zojuist is de zon onder gegaan in de rivieren.
De scheiding tussen de lichte en de donkere lucht is bijna aanwijsbaar.
De eerste avondvuren worden gemaakt.
De boten zijn vertrokken zonder sporen achter te laten.
Het is windstil en warm, motten vliegen naar binnen.
En de spinnen worden actief, hebben honger in het zomerdonker nu.
Ik ben benieuwd waar de maan opkomt, ben nog niet bekend met richtingen hier.
Het wordt nog stiller en de kleuren verdwijnen.
Land van machtige rivieren en grenzeloze luchten.
Land van verhalen en weerbarstige geschiedenissen.

Inleidingen. Hoe nu toenadering te zoeken.
Mensen komen langs en brengen hun eigen verhalen mee.
Over Noormannen en stiekeme sluiptochten over de grens.
Over oorlogen en gevechtslinies.
En de Romeinen.
Altijd weer de Romeinen.

Ik kijk nu anders naar deze grond.
Ook dit is een beladen plek, een mysterieuze plek met een geschiedenis.
En ook hier vraag ik me af wie waar gelopen heeft.
Is hier gevochten 65 jaar een paar honderd een paar duizend jaar geleden.
En wat betekent dat dan.
Leef ik hier op oude doden.
Wordt hierdoor een andere taal gesproken.
Wat neem ik mee en wie blijft achter.

Een rode, nog bijna volle maan tekent zich af om 23.03.58 u.
Een eerste ster en opnieuw vertrekt een boot met haar geheimen.
Mysterieuze feestverlichting.
Code rood, groen en wit.
Geen naam, ik wacht op het licht van de maan.

Morgen ga ik de boten tellen de namen noteren.
Geheimen lezen.
Het wordt nog stiller.
Mij onbekende vogels maken nachtelijke geluiden.
De tankboten raken steeds meer verlicht.
Ik bereid mij voor.
Wacht op tekens.
Ik wacht nu op het eerste licht, de eerste tonen.
De eerste geheimen.

Dag 5:

28 06 2010 Sector 06 Dag 5 Ria Roerdink Millingen aan de Rijn, 23.24.59 u.

Vandaag zijn de boten geteld en de namen genoteerd op grote bladen.
Vanuit Telpost Millingen ben ik de boten gevolgd naar de Waal, de Nederrijn,
naar het Pannerdensch kanaal.
Of heb ik de boten de bocht zien nemen op de Kop van Pannerden.
Vanaf vanmorgen zeven uur tot vanavond elf uur; 16 uren waarin iets veranderd is.
Nu wordt het te donker om nog iets te kunnen onderscheiden
en de boten varen onleesbaar verder in de nacht.
Ook hier is de nacht donkerder dan ik verwachtte.
Vanaf vier uur morgenvroeg is het misschien weer licht genoeg om verder te kunnen gaan.
Ik moet beslissen wat ik met de gemiste vijf uren ga doen.
Tel ik ze erbij op en ga ik door tot morgenmiddag twaalf uur.
Of is dit een van de onverwachte veranderingen.
Maar die horen er wel bij, of is dan het project niet af.

Uitdagingen. Inmiddels is het pikkedonker geworden.
Boten varen langs, ik hoor ze immers, en de lichten spreken een eigen taal:
De witte lichten aan de voorkant, de groene en blauwe lichten aan de achterkant.
En zo heel af en toe licht er iets op in het water.
Niets geheimzinnigs, misschien de verlichting van de bunkerboot hier vlakbij.
Geen vuurvliegjes hier zoals ik vanmiddag nog hoorde, ja hier vlakbij,
hoewel over ‘de grens’.
Waarschijnlijk zit ik hier, in het verlichte panorama van de Telpost zichtbaarder
voor alle ogen in het donker.

Ik heb de boten voorbij zien gaan, naar het einde van het uitzicht.
Mooie dromen die meegenomen worden.
Hoe poëtisch is een bootje met bergen zand of steen of steenkool.
Ik heb ze gezien vandaag; verplaatsing van de aarde:
Stenen gaan naar het noorden, steenkool naar het westen en het zand,
het zand blijft in het midden.
Vreemde aardverschuivingen.

Hoe anders kijk ik naar het water, de lijnen in het landschap.
Lijnen van geschiedenis; zo natuurlijk het meanderen van de rivieren
met handgemaakte uitgravingen in het land.
Ik luister graag naar de boten en vraag me af of ik mee mag varen.
Toch bezie ik alles vanuit ‘mijn’ Telpost:
Ik tel de boten en zo ongemerkt verandert het lege landschap.

Dag 6:

29 06 2010 Sector 06 Dag 6 Ria Roerdink Millingen aan de Rijn, 17.47.50 u.

Alles lijkt hier uitvergroot: het water is woest, de lucht is wild en verder is alles in beweging.
Het is erg warm en zo af en toe zie ik buien in de lucht die zich ergens anders ontladen.
Dat verklaart in ieder geval de heftige winden.
Binnen één dag verandert alles.
In de morgen is het nog lang erg mistig en stil, de boten onleesbaar als in de nacht;
mistboten, zwarte boten, en de naamlozen.
Af en toe drijft een boot uit een flard mist voorbij, om alweer te verdwijnen
voordat ik kans zie iets te onderscheiden.
De schoorsteenpijpen van de steenfabriek tegenover de Telpost,
steken hoog boven de mist uit, het landschap veranderend.
De eerste boot die ik kan benoemen is de Isarno die om 5.22.16 u. voorbij vaart.
Om niet nog meer tijd te ‘verliezen’ tel ik één uur en 23 minuten langer.
Om 8.23.29 u. komt , voor mij, de laatste boot langs, de Vira.
De 5 gemiste ‘donkere’ uren van de nacht heb ik niet meer erbij opgeteld;
dat wordt een apart project: ‘de vermiste uren’.
Uitgeput van de laatste 25 ½ uur ga ik slapen en doe mijn ogen dicht.
Ik zie boten die op mijn netvlies gebrand staan.
En ook de geluiden van de boten roepen mij terug naar de tafel met de verrekijker.
Het uitzicht laat me niet met rust.

Dag 7:

30 06 2010 Sector 06 Dag 7 Ria Roerdink Millingen aan de Rijn, 22.27.17.
In het land van de verdwaalde woorden.

Overblijfselen vind je overal hier waar de wind alles binnen korte tijd
weggeblazen en uiteengereten heeft.
Momenten van verval en plotseling is alles anders.
In heftige rukwinden waaien onverwacht de stoelen en parasols door de lucht.
De schepen varen onaangedaan verder.
Zij varen alsof ze nooit verder zullen gaan,
ogenschijnlijk bewegingloos zwevend over het water.
Staat in sterk contrast met boeggolf en zware sporen.
Lange wachttijden die in afstand worden gemeten.

Gebeurtenissen in het donker tussen schoorsteenpijpen en uitzichtposten.
De stilte overheerst op het water.
Geen onverhoedse bewegingen.
De namen getuigen van weemoed en romantiek, de namen op de boten.
Nu laat de maan zich zien als in een sprookje: groot en oranje, wazig in het verdwijnen.
Het verdwijnen schijnt voor de hand te liggen hier in het land van het water.

En plotseling overvalt het donker; geluiden worden bijna zichtbaar.
Tastbaar zijn de lichten die heen en weer bewegen.
Het donker laat mij achter.
Ik lijk opgesloten hier en vertrouw liever op de maan.
Die is geruststellend aanwezig.

De namen worden niet vergeten.
Ik hoop op de ontrafeling van de geheimen.
En liever wacht ik op het einde.
Is dat nu het einde van beweging of noem ik het begin.

Dag 8:

01 07 2010 Sector 06 Dag 8 Ria Roerdink Millingen aan de Rijn, 23.57.13 u.

Alles is water.

Nu na een ontstellend hete dag keer ik terug op mijn uitkijkpost.
Alweer is het donker en alweer glijden de boten zachtjes over het water.
Het blijft een vreemde ervaring, boten tellen namen noteren.
Wat betekent het meer dan de kale feiten:
Ik heb in 19 uur 355 boten geteld, de Spitsen en Kempenaars, de duwbakken en containerschepen. Met 18,7 schip per uur zit ik iets onder het gemiddelde van 20, uitgaande van de 175000 boten die hier bij Telpost Millingen per jaar voorbijvaren.
Het is een mysterieuze aangelegenheid die niet verklaard wordt door de getallen.

Ondertussen kies ik de invalshoek van de namen.
Ik bekijk de lange lijsten met namen en om verschillende redenen worden er enkele uitgehaald of in beraad genomen:
Wel Northwind maar geen Noordster, wel Heliodor maar geen Zephyr, over Hoop op zegen denk ik nog na evenals over Europa, maar L’Argonaute krijgt definitief een plaats op een van de stenen laarzen. En ook Storm heeft een eigen laars met de exacte tijd dat het schip hier langs kwam varen, met een aanduiding waar het schip vandaan gekomen en in welke richting het verder gereisd is.
Er zijn 13 stenen laarzen en de komende dagen worden 13 namen uitgekozen en aangebracht.
Uiteindelijk worden de laarzen aan de waterkant geplaatst,waar ze door het steeds weer opkomende en het zich terugtrekkende water worden ‘verankerd’ aan deze plek.

Dag 9:

02 07 2010 Sector 06 Dag 9   Ria Roerdink Millingen aan de Rijn, 23.17.46 u.

Een heel leven hier in de leegte.

Uiteindelijk ben ik nu in het bezit van een nieuwe taal gekomen.
De Parlevinker leeft in een eigen wereld. Ik ben er niet mee bekend.
En ook de Spits blijkt een schip te zijn.
Zo leven namen en klanken in een mij onbekende wereld.
In het verleden of eenvoudigweg levend in een andere tijd.

En ook nu is er een halve oranje maan boven de horizon verschenen;
verrassend binnen mijn gezichtsveld.

Dit was gisteren in een verstikkende hitte waarbij het ’s avonds om half tien nog steeds 30 graden was en waarbij het ’s nachts zo heet was dat er geen woorden meer bestonden.

Luisteren naar de geluiden van het weggaan.

Dag 10:

03 07 2010 Sector 06 Dag 10 Ria Roerdink Millingen aan de Rijn, 22.31.08 u.

Ook vandaag is de hitte onvermoeibaar aanwezig. Om 12 uur is het al 32,7 graden.
De hitte is stil.
Niet te vergelijken met gisteren.
Om vier uur beweegt er niets, geen mens, geen hond en geen geliefde boten.
Om vijf uur is het zo mogelijk nog stiller,het is inmiddels 37 graden.
Tien minuten later stijgt of daalt er vanuit het land de lucht een enorme schreeuw op mij neer.
Om dit tien minuten later nogmaals te herhalen.
Duizenden stemmen samengevoegd tot één allesoverheersende klank.
Plotseling heb ik deel aan de overwinning van Nederland; ik heb gewonnen.

Vandaag is overleven.
Vandaag is vragen naar het einde en het begin.
De laarzen nemen de woorden mee naar de grens van land en water.
Stenen voetstappen in het zand dragen de geheimen mee van de namen.
Geen boot die naamloos is; geen voetstap zonder betekenis.
De kracht van het water wordt meegenomen.
Woorden die verdwijnen in het terugtrekkende zand.
Een stilleven zoals in ‘Storm’, een heel ander leven in Stadt Schweinfurt,
en de dromen in Avalon-Poetry.
Speuren naar vreemde tekens, uitdagingen in het land.
Hoop op meer dan een betekenis , vraag om een ontmoeting.

Om 1.01.42 komt de oranje maan weer tevoorschijn ook al is deze perfect gehalveerd.

Vannacht heerst er een andere stilte.
Een slaapboot vlucht langs met zijn feestverlichting.
De julinacht is donker ondanks de maan.
Ik hoop op een licht, een weerlicht, gedraag me als een Noorderling.
Zo ziet het einde van het licht eruit.
Ik voeg me naar het land, de lucht.
Dit is het landschap met verhalen.

on maart 20 • by

Comments are closed.