Tekstregel a: Na een ontnuchterende fase, waarin Martin zich elke dialectische nuance van het lijf probeer te houden met beschaafd taalgebruik, zal hij met toenemende nieuwsgierigheid luisteren en zich heel langzaam meester maken van het Saksisch, zonder het ooit geheel over te nemen.
Uit: Marcel Beyer – De nacht dat het dode kraaien regende Blz.145, r13
.
‘Na het lezen en herlezen van de lange zin uit het boek, had ik geen idee waar het over ging.
Heel fascinerend vond ik de titel van het boek en wist na enig zoeken dat het over Dresden ging.
In februari 1945 ( mijn geboortejaar) werd Dresden volledig gebombardeerd en ontstond een vuurstorm.
Vluchtende kraaien werden levend verbrand en vielen ter aarde.
Ik zag beelden voor me van dat inferno in Dresden, een stad aan de rivier de Elbe.
De man over wie “de zin” spreekt is toeschouwer van de hem omringen de wereld.
Hij staat in het schilderij afgebeeld als een silhouet. Hij gebruikt als taal het Hoog Duits.
Een taal waarin hij zich beschermd voelt en waarmee hij de Saksische dialecten zich van het lijf probeert te houden.
Het kauwtje op zijn schouder draagt met zijn snavel een souffleur-briefje, met “een verhandeling in het Hoog Duits”.
Ik moet het boek nog lezen. Dan blijkt waarschijnlijk dat de context van bladzijde 145 in het boek heel anders is dan op mijn schilderij…….. maar de suggestie van “de zin” heeft voor mij wel een beeld opgeleverd dat boeiend was om te schilderen.’