ELLEN TER BEEK
Beginpagina Beelden op de kaart>
Expositie Beelden op de kaart>
Kaart Voskuil
Regionummer 12
Locatienummer 11
Locatie Voskuil
.
In dit beeld, op deze locatie, vielen mijn gedachten en de betekenis van dit beeld samen.
Ik denk vaak na over tijd, vergankelijkheid en vergetelheid. Het verleden van een plek drukt vaak zijn stempel op het heden.
We willen de dingen behouden zoals ze waren en daarmee zoals ze zijn.
We leven ons moderne leven in oude grachtenpanden en restaureren wat we kunnen, ook al moeten we het namaken.
Iedere plek ademt altijd wel iets uit het verleden.
Betekenis zoeken we in het verleden en de toekomst is een uitgesteld verleden.
Het zijn vooral de verhalen denk ik, die we willen bewaren. Die we opnieuw willen vertellen of nooit vergeten mogen worden.
En dan rijd je Voskuil binnen. Een buurtschap in de gemeente Oldebroek in de provincie Gelderland; een niemandsland, een stukje land met een naam zonder naambord. Een Terra Nullius*.
Een gebied waar niets te bekennen is. Een landschap dat zo leeg oogt dat je benieuwd wordt naar het verhaal eronder.
Als dat er al is, want niets in het landschap doet een verleden vermoeden.
Uitgangspunt
Na enig online speurwerk ontdekte ik het verhaal van deze omgeving.
In 1825 spoelen tijdens een storm en dijkdoorbraak 42 huizen weg, komen 200 stuks vee om en verdrinken vier mensen. En in een verder verleden speelt het water ook een verwoestende rol. Een gezin verdrinkt omdat het voor de waarschuwing net aan tafel was gegaan en eerst wilde eten…
Beeld
Een groot borduurwerk met een geborduurd landschap dat in hetzelfde landschap staat.
Een herinnering aan niets. Maar het is niet af en misschien nooit af geweest. De draden zijn uitgehaald om bloot te leggen wat eronder ligt.
Het werkje heeft littekens maar we weten niet waarvan. Het landschap is leeg, de representatie geeft geen verdieping.
Zoals het vandaag is, was het gisteren en morgen voegt niets toe. Een beetje zoals deze tijden voelen. Er ligt iets open maar we weten niet wat het herstellen waard is. Want alles kan zomaar weer weggevaagd worden.
Uitvoering
Het beeld bestaat uit een houten hoepel van 2,5 meter doorsnede met daarin een geborduurd canvas waar losse draden wapperen in de wind.
Met de veranderingen van de weersomstandigheden voelt het werk zwaar of juist licht aan.
Wikipedia:
*Terra Nullius is een term uit het Romeinse recht die niemandsland of leeg land betekent. Moderne toepassingen van de term stammen uit de 16e- en 17e-eeuwse Europese doctrines die daarmee land beschreven dat niet was geclaimd door een soevereine staat erkend door de Europese machten.
Gedurende de achttiende eeuw gaf deze doctrine legaliteit aan het koloniseren van land bewoond door ‘onbeschaafde mensen’ die geen wettelijk systeem van eigendomsrecht kenden.