Josette Lenders / Op Bivak

Josette Lenders

Josette Lenders

www.josettelenders.nl

Josette Lenders ziet een alsmaar in beweging zijnde natuur, die steeds maar weer verandert door opbouw en vooral door afbraak. Een natuur waarbij elk levend wezen een ander nodig heeft als voeding, als leef plek, als vriend of vijand. Deze verbondenheid wil ze zichtbaar maken. Ze  probeert deze dynamiek van het leven te vangen in haar etsen.

En nu ook met haar werk op de Halve Bunder.

 

Vogelschommel 1a

Vogelschommel

En daar lig je dan, heerlijk helemaal alleen onder de wolkenloze hemelen, tussen hemel en aarde,  aan de Waal. Nee je vergist je Josette, je zit tussen de Waal en de Rijn.Met mijn rug in de wind, de zon op mijn lijf en op de achtergrond het geluid van de golven, in een bepaalde regelmatig, dan weer hard dan weer zacht. Aan de rivier die mijn ijzeren staketsels heeft aangevoerd. Ze zijn niet van mij, maar ik heb ze me toegeëigend. Ik heb ze gevonden, maar ben ik dan ook de eigenaar? Ik besluit : Ja, voor eventjes.

Ik droomde, of was ik half wakker, half slapend over de ijzeren kroon. Ik stelde me de volgende vragen

Wie ben je?
Waar kom je vandaan?
Wat heb je allemaal meegemaakt?

De eerste vraag is het moeilijkst te beantwoorden bedenk ik me. Dus begin ik met de tweede vraag, waar kom je vandaan?

Op 2de paasdag 2017 ben je gevonden aan een strandje bij de Telpost in Millingen. Misschien lag je daar al maanden, of misschien slechts één dag of slechts één uur of was je er net.  Ik heb slecht gekeken hoe je er bij lag, want ik was heel blij je te zien. Je zag er zo mooi uit, als een echte koningskroon op het mooie witte zand. Je schitterde in de zon. Op je lijf zaten aangekoekte schelpen  die glinsterden als edelstenen en het edele metaal glansde alle kleuren. Je had zoveel kleur. Ik heb nooit geweten dat er zoveel kleuren oranje rood geel bruin waren. Ik pak je vast.  Zwaar ben je niet. Bij elke aanraking verlies je  kleur op het zand.

Ik zet je weer neer en bekijk je van alle kanten. Je was niet meer de jongste. Ik denk dat je vroeger veel groter was. Alleen je bovenste helft is hier aangespoeld. Je bent inderdaad helemaal verroest, zelfs je roest is roest geworden. Wanneer je leeftijd weergegeven wordt door de vele tinten kleur dan moet je echt heel oud zijn.

Je werd meestal vastgepakt met 2 handen. Geen kinderhanden, maar mannen en of vrouwenhanden. Bakkershanden, horeca mensen, of leraren die kampen organiseerden voor hun leerlingen. Woonde je in een winkel, een groot bedrijf of gewoon in een keuken van een heel groot gezin? Het zou ook een keuken op een boot kunnen zijn.

Wat heb je meegemaakt onderweg? Hoe kwam je in het water terecht? Het zou ook denkbaar kunnen zijn, dat er een picknick  georganiseerd werd door groep jonge mensen ergens langs de Rijn.  Overvallen  door een plotselinge hoosbui zijn ze jou vergeten. Je stond daar eerst tussen veel mensen die speelden en dansten en praatten en nu was je helemaal alleen. Eerst  het middelpunt van mensen die naar je toe kwamen om voor zich zelf en voor een ander soep op te scheppen. Ze genoten van je soep. En jij maar glunderen. En opeens is alles anders. Met de etensresten nog op je lijf sta je daar alleen. In de haast omvergelopen en nu lig je op de grond. Op het zand tussen de stenen, bakstenen met dezelfde kleuren als jij. Opeens voelde je de regen, nattigheid, of was het geen regen. Je twijfelde even maar toen  je werd opgetild en mee gevoerd door een sterke stroming wist je dat het geen regen was maar dat je iets ergs was overkomen.  Je botste en botste steeds maar weer, tegen golven tegen de bodem, tegen stenen. Je raakte gebutst en gedeukt en erger nog er ontstonden gaten in je lijf. Je werd heen en weer geslingerd en raakte je in een stroomversnelling, kwam soms in een draaikolk terecht en je was dan weer voor even blij dat je in rustiger vaarwater kwam. Je kwam vissen tegen, forellen en baarzen, je herkende ze onmiddellijk.

Het lijkt heel lang geleden dat van dat feestje. Nu blijft de vraag, waar was dat feestje? Aan de bron van de Rijn? Dan zou je meer dan 2000 meter in hoogte gedaald zijn en 1200 km hebben afgelegd door het stromende water. Je zou ongemerkt de Zwitserse grens zijn overgestoken en via de Bodensee door Duitsland via Lobith ons land zijn binnen gekomen. Daarna is het niet ver meer om bij De Telpost aan te spoelen.  Daar vond ik je. En heb je uitgebreid bekeken. Lang heb ik nagedacht wat ik met je zou doen en waar Ik je zou laten. Ik wíl je bekleden met tarlatan, een zachte stof die klinkt als een dans en die je lekker kan verwarmen zodat je binnenste bewaard blijft. Ik wíl je verheffen van de grond.

Ik zie je al hangen tussen de bomen Als een schommel net boven het maaiveld waarop de vogels even kunnen rusten en zich door de wind heen en weer kunnen laten wiegen. Ja, je verdient echt een plek om gezien te worden.

vogel schommel 3a

Vogelschommel

 

Vogelschommel 2a

Vogelschommel

on april 28 • by

Comments are closed.