Ik verruil mijn atelier in Rotterdam voor twaalf dagen in de Telpost om verder te werken aan het project Waterstanden, dat haar oorsprong vond in 2020. Intussen zijn twee stille jaren verstreken. Plaatsnemend aan de werktafel neem ik de draad weer op met het waarnemen van de eindeloze beweging van het water. In mijn bagage zit het boek van Matthijs Deen ‘De Grenzeloze Rivier”. Het Randstad tempo zit nog in mijn lijf en heeft tijd nodig om te bedaren. Ik kijk vooral heel veel naar buiten. Naar het licht, de fietsende mensen, de uitgelaten honden, de zakkende zon. In de dagen die volgen verlangzaam ik en begin meer en meer te zien. De vaart van de schepen duwt het water het strandje voor de Telpost op. Snelheid en gewicht bepalen hoe hoog het water komt. Ze laat zwarte lijnen achter op het strandje. Ik begin in Deen’s boek en lees dat het water van de rivier geen grenzen kent, geen vaste plek heeft en bij lange na niet hetzelfde als zijn bedding is. De Rijn is een land. Een land waarvan de grenzen worden bepaald door geografie en zwaartekracht.
Zodra de zon opkomt ben ik wakker. Op een dag zijn de Galloways met kalfjes al onder de Telpost aan het grazen. De kraaien zitten op hun ruggen en eten mee. De waterstand op het strandje is steevast iedere dag veranderd. Iedere dag nu sta ik op een vaste plek op de krib om een zwart witte polaroid foto te maken van de zwarte lijnen. De camera bungelt aan mijn nek, sommige kribstenen wiebelen. Na de klik op het knopje zoemt de foto tevoorschijn. Als ’s avonds de lichten bij de bunker aangaan maak ik tekeningen, het zijn notities van wat ik die dag gezien heb. Een rivier is ook het water wat je niet ziet. Het grondwater tussen de beddingen in, het water wat ondergronds vloeit en zich verzamelt. Ik gebruik grafiet waterverf om me een doorsnee van de bedding voor te stellen. Het papier wat ik gebruik komt uit een oud ongebruikt frans kasboek. Ook dat zat in mijn bagage. Het werken op locatie is een geliefd aspect van mijn werk. De alertheid die je op een nieuwe plek hebt scherpt de blik. De waarneming draait op volle toeren. Twaalf dagen lang een zichtbare horizon is een kostbaarheid voor een stadsmens die gewoonlijk tussen hoge gebouwen laveert. De serie polaroids groeit en laat 10 bewogen waterlijnen zien. Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel, gaat de tijd langzamer, maar niets blijft hetzelfde.
12 juni wordt in Galerie SK te Solingen de expositie Telpost Riverdate geopend. De veertien kunstenaars die in 2020 en 2021 in Telpost Millingen werkten zullen dan hun werken tonen met als rode draad de waterstanden. Deze verbinding met de galerie in Solingen is niet toevallig; de stad ligt vlakbij de Wupper, het water uit deze rivier voegt zich bij Leverkusen in de Rijn om vervolgens stroomafwaarts langs Telpost Millingen te komen.
.
.
.